Samaria het hartland van Israel

Wijn en honing

Verleden week informeerde ik jullie over de onrust waar momenteel sprake van is.
Dit keer wil ik inzoemen op twee tegenstrijdige ervaringen waarmee ik geconfronteerd word en waarvan het me niet lukt ze te verenigen. In twee columns zal ik jullie meenemen naar mijn en onze buitengewone belevenissen.

Zondag 5 juli gaan we op excursie naar de heuvels van Samaria of zo je wilt de Westbank/bezet gebied. De woordkeuze verklapt direct waar je staat; als je het Samaria noemt geef je aan dat het bij Israel hoort, volgens de Bijbelse belofte. Als je het bezet gebied noemt vind je dat het toebehoort aan de Palestijnen en dat de Joden het ten onrechte in hebben gepikt.

Als je door dat grillige, glooiende landschap rijdt dan valt op dat er overal schitterende villa's staan....van Palestijnen. In de Palestijnse dorpen waar we langs rijden staan grote flats die zichtbaar onbewoond zijn. Het lijken wel spookflats. Het roept meer vragen op dan dat het antwoorden geeft.
Vervolgens komen we in gebied waar Joden de heuvels hebben ontgonnen en waar prachtige wijngaarden zijn geplant. Dit komt overeen met de woorden van de profeet Amos dat Samaria hersteld zal worden en zal overvloeien van wijn (Amos 9:11). De wijn die hier wordt gemaakt heeft in vinologenland een hoofdprijs gewonnen. Overigens moet je ook hoofdprijs voor deze wijn betalen. Als lid van de Blauwe knoop heb ik daar maar vanaf gezien.

We bezoeken Bet-el, waar Jakob zijn droom met de ladder en de engelen had. Wat een prachtige droom in een schitterend landschap. Het massa toerisme heeft deze plek nog niet ontdekt waardoor het er heerlijk rustig is. Er is een natuurlijke kleine bron die zorgt voor de het nodige water voor de planten en de dieren. De oudste Eik van Israël staat hier, ondersteunt door een ladder. We hebben de kleurrijke Bijeneter er goed gezien. Wat een lust voor het oog zeg!

Vervolgens rijden we naar Siloh, waar de tabernakel 369 jaar heeft gestaan. De tabernakel was een grote tent die was ingericht als heiligdom van God. De helft van de tent was een ruimte voor samenkomst van de Israellieten. Er was een heilig gedeelte dat alleen voor de priester toegankelijk was. De laatste ruimte was het heilige der heilige, waar de Ark van het verbond stond, met daarin de stenen tafelen met de tien geboden. Hier had de hoge priester eenmaal per jaar toegang toe, op grote verzoendag. Het volk Israël had de tabernakel veertig jaar door de woestijn meegesjouwd, nadat ze hals over kop Egypte hadden verlaten. Maar aangekomen in het beloofde land kreeg de tabernakel een vaste plek in Siloh.
Het was de tijd dat Jeruzalem nog niet bestond en koning David nog geboren moest worden.
Wat een bijzondere plek om te mogen bezoeken.

Tot slot gingen we naar een Joodse nederzetting waar een bekende van een van ons woonde. De nederzetting bestond uit dertig gezinnen die in woonwagens op een onontgonnen terreintje woonden. Het was pionieren voor deze gezinnen. Hij vertelde hoe onveilig het voor hen was. De wijnranken worden soms vernield, stenen worden naar hun auto's gegooid. Gevaar van de Palestijnen ligt altijd op de loer. Met een pistool rondlopen is vanzelfsprekend. Maar er is ook gevaar voor friendly fire omdat er altijd onzekerheid is of de Israëlische regering ze zal gaan ontruimen of toch niet. Ze voelen zich een speelbal van onderhandeling en de toevallig aanwezige politieke kleur van de regering. En toch was er geen spoor van twijfel over zijn verblijf met zijn vrouw en vier kinderen in dit gebied. Het was immers grond door God aan het volk Israel voor eeuwig beloofd.
We spraken over de verbrande Arabische jongen. Het leek hem onmogelijk dat dit het werk van Joden was, dat doet een Jood niet. Mogelijk speelde eerwraak in eigen kring een rol. De jongen zou homoseksueel geweest zijn en dat was voor Arabieren voldoende reden om een familielid om het leven te brengen.
We kopen er een kilo pure honing uit de bergen van Samaria (hij is eveneens imker) en nemen hartelijk afscheid van een gezin dat probeert te overleven in dit hartland van Israël, zoals hij het zelf noemt.

Als we terug naar huis rijden komt er een gevoel over me dat dit schitterende gebied inderdaad aan de Israëli's toebehoort. Maar het lukt me niet omdat gevoel volledig te omarmen, er blijft iets wringen, maar wat precies ontdek ik pas de volgende dag op mijn werkplek in Palestijns gebied. Daarover lees je meer in mijn volgende column.