Mmm lekker een sigaret

Verschillende keren heb ik jullie meegenomen naar mijn belevenissen in Jeruzalem en Israël. En hoe zit het dan met dat vrijwiggerswerk in Palestijns gebied, hoor ik sommige van jullie denken? Doen ze ook nog wat of spelen ze alleen maar toeristje?
Oké, tijd om wat te vertellen over mijn werk.
Erik en ik werken vier dagen per week in Jemima in Beit Jalla, een stad in Palestijns gebied acht km van Jeruzalem. Elke dag gaan we met de bus door de checkpoint; paspoort controles door Israëlische grenspolitie waarbij een aantal Arabieren de bus uit gaat om hun visum te laten zien. Geen heftige gebeuren, iedereen laat het over zich heen komen.
We rijden langs de muur die Israël en De Palestijnse gebieden scheiden en dat vond ik zeker de eerste keren wel een heftige aanblik.

jemima is een christelijke instelling voor meervoudig gehandicapten, dertig jaar geleden opgericht door een Nederlands echtpaar. Er is een care afdeling waar de kinderen wonen en een dagopvang. De dagopvang heeft naast de kinderen uit Jemima ook kinderen en volwassenen van buitenaf. Het bestaat uit verschillende klasjes van vijf tot zeven kinderen. Ik werk in de werkplaats waar we papier maken voor bijvoorbeeld kaarten. Oud papier wordt gescheurd en in water geweekt, vervolgens maakt de moulinex machine er een heerlijk havermoutpapje van, waar wij dan weer papier van maken. De (jong-) volwassenen in mijn klasje zijn van gemiddeld tot zeer laag niveau. Drie vrouwen in mijn klas zijn blind, twee daarvan autistisch en een daarvan is doof. Een hele kunst om daarmee contact te maken. Soms lukt dat door aanraking, een ander is gek op muziek en liedjes zingen. Een van de jonge mannen is in al zijn bewegingen erg traag vanwege verstijfde spieren en spasticiteit. Tot hij een sigarettenpeuk ziet liggen. Die pakt hij snel op en stopt hem in zijn mond om het smakelijk op te eten.Mmm lekker een sigaretje.
Een blinde dame van middelbare leeftijd komt haar hele leven al bij jemima en heeft van de Nederlandse oprichters en van de vele Nederlandse vrijwilligers veel Nederlandse kinderliedjes en geestelijke liedjes geleerd. We zingen dagelijks waarbij ze mij de Arabische tekst leert bijvoorbeeld van vader Jacob of van Dit is de dag die de Heer ons geeft.
Met een andere jongen ga ik dagelijks wandelen. Hij is een zware jongen met het down syndroom. Hij leert me Arabische woordjes. We sluiten elke wandeling af met handje drukken. Hij is apetrots als hij weer van me gewonnen heeft.
Ik ben ook drie keer wezen zwemmen, wat een hele belevenis was. Een keer op kamp in een openluchtzwembad. De kinderen kregen er niet genoeg van, dus kon ik het water niet verlaten, omdat ze niet zonder begeleiding kunnen. Heerlijk ruim twee uur spelen en spatteren. Dat heb ik geweten: drie dagen later waren mijn ogen nog rood van de enorme hoeveelheid chloor in het water. En mijn schouders waren zo Rood verbrand dat ik na drie dagen nog geen rugzak om kon doen, zo gevoelig waren ze. tja Leo, dat had je kunnen weten, de zon staat hier tussen de middag loodrecht boven je. Dus voortaan t shirt aanhouden!

Wat ik zelf geleerd heb? Vooral het lage tempo verdragen. Geen productie doelstellingen halen, geen stress, er gewoon zijn voor de kinderen. Met mijn sigarettenliefhebber Lego steentjes stapelen en bij iedere steen hem een groot compliment geven als het hem is gelukt weer een steentje op de andere steentje te plaatsen. Samen het steentje aandrukken, want dat kan hij zelf niet. En steeds heel enthousiast Sjater!!! Roepen ( goed zo).

Het is wonderlijk maar gehandicapten zijn overal hetzelfde; binnen de kortste keren ga je van ze houden.